ΜΑΡΙΟΣ ΧΑΚΚΑΣ.

Πασκάλ Μπρυκνέρ " Η αέναη ευφορία"
Η αστική τάξη και η κατάπτυστη ευημερία.
...Ας σημειώσουμε άλλωστε πως αυτό που κάποτε το αποκαλούσαμε  αστική βλακεία, δηλαδή η ηδονή της καθαρής συνείδησης, ο στενόμυαλος περιορισμός στον εαυτούλη μας, όχι μόνο κυριαρχεί ακόμα στην μπουρζουαζία, αλλά έχει μεταδοθεί και στους εχθρούς της, προσβάλλει την οποιαδήποτε ομάδα, κοινωνική κατηγορία, εθνική ή σεξουαλική μειονότητα που υπηρηφανεύεται γι' αυτό που είναι και επιδεικνύεται με ένα άκριτο καμάρι. Δεν τονίζουμε την ταυτότητά μας παρά μόνον για να παρακινήσουμε τους άλλους να υποκλιθούν μπροστά της, και την προβάλλουμε θορυβωδώς ίσως επειδή φοβόμαστε πως δίχως αυτήν δεν υπάρχουμε. Θα έλεγε κανείς πως, για κάποια απο αυτά τα κινήματα, η ταυτότητα αποτελεί κάτι το χατιρικό που τους συγχωρεί τα στραβά τους και τους απαλλάσσει από τις δυσαρέσκειες της αμφισβήτησης, από την υποχρέωση να διατηρούν μια κριτική απόσταση από τον εαυτό τους. Ο κομφορμισμός του αντικομφορμισμού δεν είναι καλύτερος από τον κλασικό κομφορμισμό και η αστυνομία του περιθωρίου δεν έχει τίποτα να ζηλέψει απο την αντίστοιχη των φυσιολογικών, προπάντως όταν προσφέρει στον εαυτό της το άλλοθι της εξέγερσης. Σήμερα ο κύριος Πρυντόμ αυτοαποκαλείται καλλιτέχνης και παίρνει την πόζα του ανατροπέα, του μεγάλου αντιστασιακού ( κόντρα στο Κεφάλαιο, την ηθική τάξη, τον ρατσισμό, τον φασισμό, τη λογοκρισία, κλπ) .  Οι επιθέσεις ενάντια στην αστική τάξη, έχουν το εξής ιδιαίτερο χαρακτηριστικό : αποσκοπούν στη διαιώνιση του βδελυρού αντικειμένου τους. Δεν χτυπούν για να σκοτώσουν αλλά για να διατηρήσουν ( σ. 189-190)
 ............................................................................................................................................................
 ..Το αντιαστικό μένος έχει ωραίες μέρες μπροστά του: πέρα από την αντιαστική ρητορική, ολόκληρη η νεωτερικότητα κραυγάζει το μίσος κατά του ίδιου του εαυτού της, στηλιτεύει τις αποτυχίες και τις ασχήμιες της, συμπυκνώνει την αποστροφή που νιώθει για τον εαυτό της. Επειδή η νεωτερικότητα δεν αγαπά τον εαυτό της(ακόμα και όταν μεταμφιέζεται σε μεταμοντερνισμό). Έχει οδηγήσει τόσο ψηλά τις ελπίδες των ανθρώπων ώστε δεν μπορεί παρά να απογοητεύσει. Οι θρησκείες παίρνουν τη ρεβάνς τους: ίσως να βρίσκονται σε άσχημη κατάσταση, αλλά αυτό που τις διαδέχεται δεν πάει καθόλου καλά. Δεν ξέρω αν πρέπει να φοβόμαστε, καθώς μας βεβαιώνουν μερικοί, την εμφάνιση μιας διεθνούς "υπερτάξης" (Ζακ Ατταλί) κυρίαρχης της οικονομίας και της γνώσης, που θα εγκαθίδρυε ένα είδος απαρτχάιντ σε παγκόσμια κλίμακα. Σε αντιστάθμισμα, και έχοντας υπόψη την πρόσφατη ιστορία, ίσως πρέπει να φοβόμαστε εκείνες τις φράξιες της αστικής τάξης που , είτε από απογοήτευση, είτε από απέχθεια για τον εαυτό τους,είναι έτοιμες, όπως συνέβη και στον εικοστό αιώνα, να συμμαχήσουν με τον όχλο και να μας ρίξουν πάλι στην περιπέτεια του ολοκληρωτισμού, εν ονόματι εννοείται της κοινωνικής δικαιοσύνης, των κολασμένων της γης, της φυλής, του πολιτισμού, του οποιουδήποτε άλλου καμουφλάζ. Ας δυσπιστούμε σε εκείνες τις ελίτ που πλήττον, που καταριούνται τη μικρότητα της ζωής του και λαχταρούν την αποκάλυψη και το χάος.(σ. 195)